Ένας κόμπος στο λαιμό...

Πολύ περίεργη μέρα..πολλές εναλλαγές..πολλα συμπεράσματα..
Γιατι να ξεκινάει μία μέρα όμορφα..να μην έχεις καμία διάθεση να σε χαλάσει κάτι...και να επιστρέφεις με ένα βάρος που ξεκινάει απο την καρδιά..φτάνει στο λαιμό..και για να λυτρωθεί περιμένει ένα λυγμό για να βγει...;

Ένας λυγμός που την τελευταία περίοδο μου βγαίνει με δυσκολία..σα να θέλει να μείνει μέσα μου όλο αυτό που αισθανομαι...θέλω να κλάψω αλλά δεν μπορώ..νιώθω τα μάτια μου στεγνά..σαν την άμμο της ερήμου...περιμένοντας σαν όαση το κλάμα για να νιώσω καλύτερα...

Παλιά ήμουν αλλιώς..ή πιο ευαισθήτη ή εκδήλωνα πιο εύκολα τα συναισθηματά μου...
Είναι τόσο περίεργα αυτά που με πονάνε...τόσο που μόνο γράφοντας εδώ μπορώ να τα εκδηλώσω...δεν είναι οτι θα παρεξηγηθώ αν τα πω.. είναι ότι ξέρω πως κάποια πράγματα δεν θα τα παραδεχτείς...και απλά δεν έχει νοήμα να σου εκδηλώσω κάτι...

Είμαι φίλη σου...δεν τρέχουμε σε αγώνα δρόμου για το ποιος θα φτάσει πρώτος...Αφού με βλέπεις πως πάω να ξαναπατήσω στα πόδια μου,έτοιμη για αργά και σταθερά βήματα γιατί με τραβάς να τρέξουμε;

Δεν επεμβαίνω στη ζωή σου...δεν προσπάθησα να κερδίσω εντυπώσεις παίζοντας σε σκηνη θεάτρου...σε ικετεύω μην το κάνεις..δεν το αντέχω...αφου σε αγαπάω..αλλα ρε γαμώτο με πονάς...δεν το νιώθεις;

Aφού ξέρω το βράδυ που θα βγάλεις τη μάσκα..μας πονάνε τα ίδια πράγματα...δεν ξέρω αν είναι υποκρισία αυτό που κάνεις 'η αν νιωθεις τόσο αδύναμη και θες να έχεις ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω απο σένα.... αλλά επειδη διαισθάνομαι ότι είναι το δεύτερο στεναγχωριέμαι..αλλα δεν με αφήνεις να σε βοήθήσω...με απομακρύνεις απο σένα...γιατι μέσα απο αυτή την προσπάθεια που κάνεις με πατάς...δεν το καταλαβαίνεις;

H ζωή είναι πιο απλή καταλαβε το...Δεν σε καταπιέζει αυτή η διαδικασία;Δεν χάνεις τον ευατό σου;Χάνεις και μένα, δεν ξέρω αν σε νοιάζει αλλα με χάνεις...
Δε χρειάζεται να προσπαθείς τόσο..όλοι έχουμε αδυναμίες..και σε σένα πίσω απο αυτή σου την αντίδραση βλέπω μία απο τις πιο μεγάλες...αλλα αν αφηνόσουν χαλαρή...αυτή τη στιγμή θα με αισθανόσουν δίπλα σου... για να σου δείχνω πόσο σε αγαπάω και να καταλάβαινες πως δε χρειάζεται να βάζεις τον ευατό σου σε ρόλους άλλων...

Ξερείς πως σε ο,τι χρείαζεσαι θα με εχεις δίπλα σου...γιατί όλοι έιμαστε γυμνοί μπροστα στον πόνο...και αν δω τα μάτια σου θλιμμένα θα έρθω να σε αγκαλιάσω να σε σκεπάσω...

Να σου πω και κάτι ακόμη;Αυτό που με πονάει πιο πολυ και δεν αντέχω,δεν είναι οι αντιδράσεις σου,-αυτές αργά ή γρήγορα τις προσπερνώ-όσο οι αρνητικές σκέψεις που μου μαυρίζουν την καρδία...
Είμαι άνθρωπος με μικρότητες..αδυναμίες...και δεν αντέχω να νιώθω έτσι....
Για να ηρεμήσω μάλλον θα κάνω και πάλι ένα διάλειμμα...να ξανακαταφέρω να νιώσω καθαρή μέσα μου...

Ένα προσωρινό συναισθηματικο αντίο λοιπόν...

Το μόνο που εύχομαι είναι να μην σε πονέσω...

Κυκλοθυμικότητα....

Βγήκα σήμερα...(σημερα??..ειναι μια ώρα που δεν ξεχωρίζεις το χθες απο το σήμερα...)
Δεν θα σταθω στο πως πέρασα...Όσο για το συμπέρασμα που έβγαλα για αλλη μία φορά για τον ευατό μου...
Σαν άτομο είμαι πολυ κυκλοθυμική..πάρα πολυ...εκεί που είμαι καλα πέφτω...και το αντίστροφο(λίγο πιο δύσκολα..)
Μία "λάθος" κίνηση,λίγα δηθεν λόγια,μια "στημμένη" κατάσταση(όχι απαραίτητα που να αφορούν εμένα) είναι ικάνα να με ρίξουν σε μεγάλο βαθμό..Αν δε νιώθω μία φυσικότητα γύρω μου..μία ισορροπία που όλη την νιώθουμε όταν υπάρχει..είναι πολύ δύσκολο να περάσω ουσιαστικά καλά...
Με ενοχλεί απίστευτα στον εαυτό μου αυτό..γιατι πολύ απλά δεν γίνεται να με επηρρεάζουν σε τέτοιο βαθμό..ο καθένας έχει δικαίωμα να είναι οσο "στημμενος" θελει,να λέει όσα δήθεν λόγια θέλει(τουλάχιστον εμένα έτσι μου ηχούν στην καρδια-αφήνω το περιθώριο και να μην είναι)...Εγω όμως γιατί να επηρρεάζομαι έτσι?
Χαλιέμαι εγώ χωρίς λόγο..ο άλλος δεν φταίει γιατι λειτουργεί όπως "γουστάρει"...
Το ότι εγώ πέφτω είναι δικό μου το λάθος και δεν έχω βρει τον τρόπο να το περιορίσω..
να δω το σκηνίκό απλά σαν γεγονός..πιθανόν να βγάλω και κάποιο συμπέρασμα...και να συνεχίσω να περνάω καλά...
Μετά απο λίγο που θα το εκλογικεύσω θα ξανανέβω..και μετα που θα γίνει πάλι κάτι θα ξαναπέσω..και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται συχνά πυκνά..χωρίς τελειωμό...
Είναι πολύ οδυνηρό αυτό το σκαμπανέβασμα...Κάτι πρέπει να κάνω γιατί ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι δεν θα την βγάλουμε καθαρη μου φαίνεται...

Και ένα άσχετο σκηνικό...Δεν το γράφω αλλού μιάς και συνδέεται με τις σημερινές μου εντυπώσεις..Στο δρόμο συναντήσαμε ένα μεγάλο κύριο σε κατάσταση μέθης που φώναζε επαναλαμβανόμενα.."μην βιαστειτε να μεγαλώσετε θα χάσετε πολλά..θα παιδεύεστε..."
Τα λόγια αυτά μου έκαναν κάτι έντονο στην καρδιά...Έπειδη ανέκαθεν ανέλυα πολύ τις καταστάσεις είχα την αίσθηση ότι μεγάλωνα πιο γρηγορα απο ότι πρέπει..και δεν το άντεχα...
Βαδίζοντας πλέον στα 22 και κάθε μέρα γνωρίζοντας όλο και περισσότερο τον ευατό μου μέσα απο τους άλλους ξέρω πως συναισθηματικά έχω ζήσει πολλά πράγματα..γιατι ότι ζω το βιώνω πολύ έντονα..(και τη χάρα και τη λύπη...)άλλα όσοι με ξέρουν καλά-λίγοι- γνωρίζουν τον ενθουσιασμό και την τρέλα που κρύβω μέσα μου...

Τώρα αν κάποιος δεν με ξέρει καλά νομίζει πως είμαι άτομο αρκετά σοβαρό, ισσοροπημένο που ξέρω τι 8ελω(ανάθεμα και αν βγάζω άκρη..)και με μία εσωτερική ηρεμία(ενώ μέσα μου γινεται ένας τρελός πανικός)...

-Πάλι αλλού με πήγε η σκέψη μου φαινεται..σε ψυχογράφημα κατέληξα...-

Χρειάζεται τίτλος...?

Ειλικρίνεια..
Αλήθεια...
Ζεστασιά..
Βλέμμα...

Τέσσερις λέξεις..Πόσα νοήματα..?

Για ακόμη μία φορά χωρίς συνοχή....

Τελικά ένα πρόβλημα πότε λύνεται;
Όταν πάψει να σου χτυπά την πόρτα σε τυχαία χρονικά διαστήματα;
Το τελευταίο διάστημα όλο έχω την αίσθηση ότι λύνω όσα με απασχόλουν και τελικά κάνω λάθος...
Τα ίδια σύναισθήματα για παλίες καταστάσεις...Μέχρι πάλι το μυαλό να βρει τις "κλισέ" λογικές σκέψεις που θα μου δώσουν την ψευδαίσθηση της ανακούφισης...

Με έχει κουράσει ο συναισθηματισμός μου...θέλω να σκέφτομαι πιο λογικά...αλλα και πάλι δεν μου φτάνει αυτό...

Θα μπορούσα να παρομοιάσω τις σκέψεις μου το τελευταίο διάστημα σαν ένα κουτί...Το εσωτερίκο είναι γεμάτο συναισθηματισμό...και το περιτύλιγμα γεμάτο "εντυπωσιακή" λογική....Όμως δεν τα ανοίγω γιατί διστάζω να δω το "μέσα"..το βαθύ...

Φοβάμαι να αντιμέτωπίσω το βάθος του ευατου μου...και με την ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάποια στιγμή τα περιτυλίγματα να παλιώσουν τρομάζω περισσότερο....

Νιώθω ότι έχουν γίνει κάποιες καταστάσεις που δεν μου αφήνουν το περιθώριο να σκεφτώ ουσιατικά..Ή μηπως το νομίζω;

Πάντα θεωρούσα σημαντικό να ανοίγεις την ψυχή σου να την ξεδιπλώνεις..Να δείχνεις τις πληγές σου..τα αδύνατα σημεία.. δυστυχώς όμως ήρθε η στιγμή που με κλείδωσε...και έπαψα να το κάνω...ή σωστότερα το κάνω πολυ πιο επιλεκτικά...και σε πολυ πιο επιφανειακό βαθμό....

Δεν μιλάω σαν πληγωμένη..ή σαν ξεχωριστή που βιώνω ό,τι βιωνω...
Συνειδητοποίησα-πολυ αργά- ό,τι οι περισσότεροι έτσι λειτουργούν...
ψάχνουν "πανοπλίες" να διαφυλλάξουν τον ευατό τους...

Το αν αυτό μου αρέσει..είναι ένα άλλο θέμα που πονάει πολύ..και είναι ανεξάντλητο...

Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσω αν εγώ φοράω αυτή την "πανοπλία" 'η αν απλά κοροιδεύω τον ευατό μου....

Είναι σημάδι προστασίας το γεγονός να νιώθεις να κλείνεσαι;
Σημαίνει κάτι το γεγονός ότι όλο και συχνότερα νιώθεις να έχεις όλο και λιγότερη ενέργεια..ή ακόμη και όταν έχεις δεν ξέρεις πως να την διοχετεύσεις;
Απο την άλλη τι παλέυει να σου πει ο ευατός σου όταν ενώ νιωθεις βαθεία συναισθήματα για κάποια άτομα...δεν μπορείς να τα κοιτάξεις στα μάτια...;

Προσωπικά ειναι ένα από τα πράγματα που με πονανε πιο πολύ...

Έχω το ελάττωμα ότι τα μάτια μου είναι άμεσοι καθρέφτες της ψυχής μου...Αν υπάρχει ένα ράγισμα στη σχέση μου με ένα άτομο σχεδον αδυνατώ να το αντικρύσω..
Για να κοιτάξω κάποιον στο βάθος το ματιών του πρέπει να νιώθω τα πάντα καθαρά...τα συναισθήματα,οι σκέψεις τα πάντα...

Σίγουρα όλα τα παραπάνω(συναισθήματα,σκέψεις κτλ....)δεν νοθεύονται απο μικροπροβλήματα της καθημερινότητας...είναι κάποια πράγματα πιο βαθεία που πολλές φορές δεν μπορείς να τα εξηγήσεις στον άλλο...ή ακόμη και αν προσπαθήσεις παίρνεις το ρίσκο να θεωρηθείς υπερβολική αν ο άλλος δεν έχει τη διάθεση να συζητήσει...

Βέβαια,δεν είναι λίγες οι φορές που έχω μπει στη διαδικασία να το κάνω..και τις πιο πολλες φορές δεν μου βγήκε σε κακό...
Στην περιπτωση αυτή εξάλου ισχύει ο νόμος "δράσης-αντίδρασης"...
Δεν γίνεται να νιώθεις έτσι απο το πουθενά και επίσης είναι αδύνατον να μην το αντιλαμβάνεται και ο άλλος....

Πιστεύω πολύ στις ενέργειες που ανταλλάσουμε μεταξύ μας...γι'αυτό και τις πιο πολλές φορές δεν μπορώ να ξεχωρίσω στο μυαλό μου αν το ερέθισμα που δέχομαι είναι ένστικτο ή ενέργεια.....

Αυτό που με στεναγχωρεί πιο πολύ απο όλα είναι ότι ενώ πάντα πάλευα χωρίς όρια για το ουσιατικότερο...και συνέχίζω να το κάνω την τελευταία περίοδο αισθάνομαι μία κούραση...μία περίεργη κούραση...

Αυπνίες....

Ξημέρωσε...
Δεν μπόρεσα σήμερα να κοιμηθώ...Η αιτία άγνωστη...
Δεν έκανα καν την απόπειρα να ξαπλώσω...
Δεν έχω ανοίξει το παράθυρο να δω τη μέρα που ξεκινά...
Λένε πως μία νέα μέρα μπορεί να είναι μία νέα αρχή,ένα νέο ξεκίνημα
-αν και μέχρι πριν λίγες μέρες πέρασα μία φάση που δεν ξεχώριζα την μία μέρα με την άλλη...

Με ταρακουνούσε το γεγονός αυτό...αλλά ήμουν τόσο βυθισμένη στον δικό μου κόσμο...που ένιωθα ανήμπορη να κάνω κάτι για να το αλλάξω...
Θεέ μου πόσο δύναμη έχει το μυαλό...
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν σε αυτό...Εάν κολλήσει σε σκοτεινά μονοπάτια,μπορείς να αρρωστήσεις,να φτάσεις στο πάτο,να πεθάνεις ψυχικά και σωματικά...
Πόσο δύσκολο είναι να με καταλάβω εκείνες τις μέρες...
Νιώθω τον ευατό μου ξένο...
Νιώθω να παιδεύται και εγω τον αντιμετωπίζω με τόση αδιαφορία...
Πνίγομαι,δεν επικοινωνώ,κλείνομαι..
Χάνομαι στο δίκο μου κόσμο..ένα κόσμο που εκείνη την στιγμή τον σιχαίνομαι...που στήνει λουκέτα στην επαφη με τον ευατό μου, με την γη,με εσενα...

Εν αντιθέσι, τις ημέρες που ξεκινάς με χαμόγελο τα βλέπεις ολα πιο αισιόδοξα..πιο όμορφα...
Και αυτό γιατί:
δέχεσαι τον ευατό σου...
αγκαλιάζεις τα θέλω σου και τους τρόπους αντίδρασής σου...
βγαίνεις εξω και αναπνέεις, παρατηρείς, υπάρχεις, νιώθεις,χαμογελάς με την ψυχή σου...
και βλέπεις καθαρά...(ω ναι δεν υπάρχουν αυτα τα δάκρυα που σου θολώνουν το τοπιο γιατι απεγνωσμένα προσπαθείς να τα κρατήσεις..)

Όσα και αν έχω περάσει και όσες φορές και αν έχω προσπαθήσει να μετριάσω τις σκοτείνες μέρες,δεν το έχω καταφέρει...
Έρχονται τόσο απρόσμενα...χωρίς να προλάβεις να αντιδράσεις...
Δυστυχώς δεν τις αναγνωρίζει το ανοσοποιητικό σου σύστημα,κάθε φορά είναι σαν να πονάς για πρώτη φορά...

-βέβαια εκει που πονούσα μήνες,τώρα πονάω μέρες... -

ναι είναι πρόοδος..το νιώθω...αλλά και πάλι βλέπω ό,τι δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω...

Μερικές φορές μέσα μου πηγάζει μία περιέργη ανομολόγητη αισιοδοξία..
Υπάρχουν και στιγμές που νιώθω πολυ δυνατή,έτοιμη να παλέψω για τα ονειρά μου και τα θέλω μου...
Έτοιμη να ζήσω...να νιώσω...

Υπάρχουν στιγμές που συνειδητοποιώ πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Δεν γίνεται να χάνω την αίσθηση του ζω...

Σκεφτομαι "ζεις μοναδικές στιγμές σε μία πόλη...που αν φύγεις εσυ και τα ατομα που αγαπάς απο εδώ θα πάψεις να έχεις αυτή την αίσθηση του "ανήκω εδώ"......ζήσε,νιώσε με όλες σου τις αισθήσεις,ρούφηξε κάθε στιγμή....
είσαι με άτομα που οι συνθήκες της ζωής σε έχουν φέρει κόντα τυχαία και κάποια στιγμή οταν όλοι επιστρέψουμε στις βάσεις μας πιθανον θα χαθείς...χωρίς να το θελήσεις...."

Ένα κουβάρι στο μυαλό μου....τι γίνεται στο μυαλο μου,στην ψυχή μου....;
Και ακόμη περισσότερο τι γίνεται στο μυαλο του καθενός...
Πόσες φορές παρατηρώ τα μάτια των άλλων...Πόσο θέλω να ψάχνω τι αισθάνονται οι ψυχούλες...να χαθώ σε κόσμους...να δώ για λίγες στιγμές τη ζώη μέσα απο μάτια άλλων....

Σκέψεις,σκεψεις...χωρίς καμία λογική...τοποθετημένες σε μία σειρα τυχαία......χωρίς αρχή και τέλος....

πόσο δύσκολο είναι να βάζεις τίτλο στις σκέψεις σου.....
Δεν θυμάμαι κάν απο που ξεκίνησα...που κατέληξα..και αν κατέληξα κάπου....

Μια καλημέρα...μία ευχή...μία ζωτικη θετική αλλαγή.....ένα νόημα.....ένα όνειρο που χαιδεύει τα μαλλια της πραγματικότητας....
μία αλήθεια που κάνει τη ζωή να φτερουγίζει απο μέσα μας....
μία μέρα χωρίς χαμένες στιγμές...εύχομαι σε όλους...όλους......

Στα ατομα που αγαπώ...
Στα άτομα που με νιώθουν γιατι με στηριζουν και με βοηθάνε...
Στα ατομα που δεν με νιώθουν γιατι μπορούν να μου περιγράψουν πως είναι η ζωη κοιτώντας την απο ένα άλλο "παράθυρο"....

Χωρίς Νόημα...

Περνάνε οι μέρες και κάποιες αλήθειες μέσα μου αρχίζουν και κατασταλλάζουν...
Τα συναισθήματα ανάμεικτα..Πόνος,δάκρυα,αδιαφορία κάποιες στιγμές ακόμη και οργή...
Δεν αντέχω να νιώθω έτσι..Δεν μπορώ...Χάνω την ψυχική μου ηρεμία...
Νιώθω πως όσα πίστευα τοσο καιρό χάθηκαν σε μία στιγμή...
Μπορεί τα συμπεράσματα να τα έβγαλα γρήγορα...μπορεί να είναι και λάθος..και πόσο θα με ανακούφιζε να ήμουν λάθος...
Να γίνει κάτι που να με κάνει να νιώσω άσχημα..ότι δεν είναι έτσι...
Είναι λιγότερος ο πόνος από τις τύψεις για τα λάθος συμπεράσματα που έβγαλα απο το συναίσθημα που νιώθω τώρα...
Στεναγχωριέμαι,πονάω,πνίγομαι....
Δεν αντέχω να νιώσω ότι και πάλι έκανα λάθος επιλογές....Λάθος κρίσεις...
Μόνο ένα μεγάλο γιατί νιώθω μέσα μου...νιώθω ένα βάρος... αρνούμαι να το πιστέψω..δεν αντέχω να το πιστέψω...
Μήπως βλέπω ευαισθησίες εκεί που δεν υπάρχουν...:;
Mήπως περιμένω από λάθος άτομα να με κοιτάξουν στα μάτια και να διαισθανθουν τι νιώθω;
Και πάλι δε σου ζήτησα να διαισθανθείς οτί πονάω...δεν το απαίτησα στο είπα ξεκάθαρα...και περίμενα κάτι απλό μία μικρή κίνηση... κατι λιτό και αληθίνο για να σε νιώσω δίπλα μου... όμως εσύ δεν ήσουν... ήσουν πιο μακρία και απο το άπειρο...έχασα την παρουσία σου....
Στο είχα πει δεν μου αρέσει να παρακαλάω...δεν υπήρχε λόγος να σε παρακαλέσω για κατι που δεν είχα αμφιβολια ότι θα το έκανες...
Μου λες το γιατί;Αυτή τη στιγμή πονάω και δεν θα το μαθεις ποτέ....
Δεν θα σου δώσω να καταλάβεις ούτε στο ελάχιστο το βάρος της ψυχής μου....
Δεν ξέρω..νιώθω πως κάτι έχω καταλάβει λάθος σε αυτό το παιχνιδι που λέγεται ζωή...
Τα βλέπω ομορφότερα;Τα βλέπω ιδανικά;Tα βλέπω απο την δική μου οπτική γωνία;Δεν ξέρω τι ακριβώς δεν κάνω σωστά...Πάντως ότι και να είναι εγώ πονάω....
Και να σου πω και κατι άλλο;Εγώ σε αγαπάω πολυ,πραγματικά....
Και αν χρειαστείς κάτι θα σε βοηθήσω πάλι..όπως παλιά...αθορυβα και διακριτίκα....Μου αρκεί να σε βλέπω να χαμογελάς....Μακάρι να ήξερες πόσες φορές έκλαψα όταν έβλεπα σκιά στα μάτια σου... Πόσο σε σκεφτόμουν και πόσο δεν άντεχα την αδικία να σε βλέπω να νιώθεις έτσι...
Γιατι με έκανες να αισθανθώ έτσι;Μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ... δεν θα έχω τη δύναμη ποτέ να σε ρωτήσω...

Φωνές...πολλές φωνές...

Αυτές τις μέρες συγκυριακά έτυχε να μείνω μόνη...
Μια μοναξιά που πολλες φορές με έφτασε στα όρια μου...
Κάτι εικοσιτετράωρα που μέτρησαν τελείως διαφορετικά μέσα μου...
Ξεκινούσα μία μέρα,περιμένοντας απλά να τελειώσει...
Έκανα χιλιάδες ανούσια πράγματα με σκοπό να σκοτώσω τον εχθρό
μου,τον χρόνο...
Μέσα σε αυτή την οκνηρία και την ανουσιότητα που ζούσα με χτυπούσαν και κάποια χαστούκια,τα οποία με πονούσαν.....
Τα χαστούκια αυτά άλλος τα ονομάζει σκέψεις,άλλος διαπιστώσεις και άλλος κάποιος άλλος θα ελεγε πως κάποια πράγματα απλά φαίνονται...
Έκανα πολλές κινήσεις να τα αποφύγω..τα έβλεπα να έρχονται και εγώ απλά τα ερμήνευα "χαιδέματα"...
'Ομως μου φώναζε μια φωνή μέσα μου "τι σόι χαιδέματα είναι αυτά που σε πονάνε τόσο;Άνοιξε τα μάτια σου..."

Αχ αυτή η φωνή πόσο ξεκάθαρα μας λέει κάποιες σκληρές αλήθειες και πόσο δύσκολο μας έιναι να τις δεχτούμε;
Τις περισσότερες φωνές την ταυτίζουμε εσφαλμένα με τις απαισιόδοξες σκέψεις παρηγορώντας τον ευατό μας πως η φωνή αυτή ειναι κόρη της ανασφάλειας και του φόβου...
Πραγματικοί γονείς της είναι η αλήθεια και η διακριτικότητα.. αυτη η φωνή έιναι ποτισμένη με ειλικρίνεια αλλά δεν σε αναγκάζει ποτέ να την πιστέψεις...σε αφήνει να διαλέξεις εσύ την ερμηνεία της..γιατι γνωρίζει πως έσυ ,και μόνο εσύ, είσαι πρωταγωνιστής της ζωής σου...

Είχα μία συζήτηση σήμερα με ένα πολυ αγαπημένο πρόσωπο και μου είπε πως "ο χρόνος τα δείχνει όλα.."και επείδη η αλήθεια αυτής της φωνής φαίνεται στο χρόνο δεν θα σε πιεσει πότε να σου αποδείξει κάτι..
Περιμένει το πλήρωμα του χρόνου να φανεί...

Ας ακούμε καποιες φορές αυτή τη φωνή..ας έχουμε τη δύναμη να δούμε κάποια πράγματα κατάματα...

Aπλότητα...

Ανέκαθεν έβαζα τον ευατό μου σε δύσκολες διαδικασίες..
νόμιζα πως αυτές και μόνο αξίζουν,θα με πάνε ένα βήμα παραπέρα..
ένα βήμα για να αγγίξω τον ευατό μου και ακόμη περισσότερο
τους άλλους...

Πίστευα πως "ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο..."
Άραγε ισχύει αυτό;
Γιατί να πονάει;
Kαι γιατί να είναι δύσκολο πάντα;
Μπορεί να κρύβεται και στα πιο απλά,καθημερινά πράγματα ...
Είμαστε σίγουροι ότι τα βλέπουμε;
Οτι αφήνουμε τον ευατό μας να τα αισθανθεί;
Πόσες φορές παλεύοντας για ένα δύσκολο-χάνοντας τον ευατό μου-
δεν έζησα τα απλα καθημερίνα πράγματα;
Nόμιζα πως ο στόχος της ζωής μου ήταν αυτό και μόνο ακυρώνοντας όλες μου τις αισθήσεις για ο,τιδήποτε άλλο...

Και με όλα αυτά δεν απαρνιέμαι το πιο βαθύ,το ουσιαστικό αυτό που σε κάνει να νιώσεις κάθε πτυχή του ευατου σου..την πιο γυμνή..την πιο ανυπεράσπιστη...

Το πρόβλημα δεν έιναι να παλεύεις για κάτι που αξίζει...
το πρόβλημα είναι να ψάχνεις να παλέψεις σαν αυτοσκόπο..

Μήπως κυνηγάς το δύσκολο γιατί έχεις κατι στο μυαλό σου...
κάτι που νομίζεις πως μόνο εσύ με την αγάπη σου και το ολοκληρωτικό σου δόσιμο θα το καταφέρεις...;
όμως αν ο άλλος δεν τα θέλει;
αν δεν είναι έτοιμος να πάρει τιποτα απο σένα;
Tι κάνεις εκεί;
Συνεχίζεις να παλεύεις γι'αυτο "το δύσκολο" που πλέον στα μάτια σου φαντάζει δυσκολότερο γιατί αναλαμβάνεις και το έργο να προσπαθήσεις να "πείσεις" τον άλλον ότι έχεις πολλά γι'αυτόν,πάρα πολλα...

Και όταν έρθει το ψυχρό πρωινο που ξυπνήσεις;
Όταν συνειδητοποιήσεις πως όσα έχεις να δώσεις απλά σαπίζουν μέσα σου...;
Και ξάφνου θυμάσαι πως όλο αυτό τον καιρό κάποιες φωνές σου φώναζαν να προχωρησεις και εσυ πάλευες ακόμη πιο πολυ τι κάνεις;
Aπομακρύνεσαι απο την κατάσταση;
Συνειδητοποιείς ότι αυτός που πάλευες τόσο καιρό ήταν ο ευατός σου;

Oπότε δεν πονάει πάντα ό,τι αξίζει...και όταν πονάει,υπάρχει ο λόγος..
και εκει όντως αξίζει να "φτασεις στον πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω.."

Γραμμένο δύο χρόνια πριν...

Δεν ξέρω αν κάτι έχω να πω..
ή αν δεν υπάρχουν λόγια..
όσα και αν νιώθω σ'αγαπώ
χάνονται μεσ' στα χρόνια..
γιατι το όνειρα ξανά γίναν η φυλακή μου?
και το κορμί μου τριγυρνα ψάχνοντας την ψύχή μου?
δεν είναι λίγες οι φορές που θέλεις να αλλάξεις..
να κάνεις άλλα όνειρα μέσα στους να κουρνιάσεις...
όνειρα που για μια φορά να γίνουν η ζωή σου..
στο παραμύθι σου να δείς να απλώνεται η ψυχή σου...

Χαμένη...

Δεν ξέρω γιατι ακριβώς γράφω....δεν ξέρω καν γιατί βρισκομαι εδώ... βασικά νιώθω τόσα πράγματα που δεν τολμάω να παραδεχτώ και εγώ η ίδια...αν αναλογιστώ πόσα νιώθω,πόσα αισθάνομαι...και πόσα απο αυτά μπορώ να εκδηλώσω θα τρελαθώ...δεν ξέρω αν θα με βοηθήσει τελικά να καταγράφω σκέψεις....ο χρόνος θα δείξει... καλή αρχή...