Ένας κόμπος στο λαιμό...

Πολύ περίεργη μέρα..πολλές εναλλαγές..πολλα συμπεράσματα..
Γιατι να ξεκινάει μία μέρα όμορφα..να μην έχεις καμία διάθεση να σε χαλάσει κάτι...και να επιστρέφεις με ένα βάρος που ξεκινάει απο την καρδιά..φτάνει στο λαιμό..και για να λυτρωθεί περιμένει ένα λυγμό για να βγει...;

Ένας λυγμός που την τελευταία περίοδο μου βγαίνει με δυσκολία..σα να θέλει να μείνει μέσα μου όλο αυτό που αισθανομαι...θέλω να κλάψω αλλά δεν μπορώ..νιώθω τα μάτια μου στεγνά..σαν την άμμο της ερήμου...περιμένοντας σαν όαση το κλάμα για να νιώσω καλύτερα...

Παλιά ήμουν αλλιώς..ή πιο ευαισθήτη ή εκδήλωνα πιο εύκολα τα συναισθηματά μου...
Είναι τόσο περίεργα αυτά που με πονάνε...τόσο που μόνο γράφοντας εδώ μπορώ να τα εκδηλώσω...δεν είναι οτι θα παρεξηγηθώ αν τα πω.. είναι ότι ξέρω πως κάποια πράγματα δεν θα τα παραδεχτείς...και απλά δεν έχει νοήμα να σου εκδηλώσω κάτι...

Είμαι φίλη σου...δεν τρέχουμε σε αγώνα δρόμου για το ποιος θα φτάσει πρώτος...Αφού με βλέπεις πως πάω να ξαναπατήσω στα πόδια μου,έτοιμη για αργά και σταθερά βήματα γιατί με τραβάς να τρέξουμε;

Δεν επεμβαίνω στη ζωή σου...δεν προσπάθησα να κερδίσω εντυπώσεις παίζοντας σε σκηνη θεάτρου...σε ικετεύω μην το κάνεις..δεν το αντέχω...αφου σε αγαπάω..αλλα ρε γαμώτο με πονάς...δεν το νιώθεις;

Aφού ξέρω το βράδυ που θα βγάλεις τη μάσκα..μας πονάνε τα ίδια πράγματα...δεν ξέρω αν είναι υποκρισία αυτό που κάνεις 'η αν νιωθεις τόσο αδύναμη και θες να έχεις ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω απο σένα.... αλλά επειδη διαισθάνομαι ότι είναι το δεύτερο στεναγχωριέμαι..αλλα δεν με αφήνεις να σε βοήθήσω...με απομακρύνεις απο σένα...γιατι μέσα απο αυτή την προσπάθεια που κάνεις με πατάς...δεν το καταλαβαίνεις;

H ζωή είναι πιο απλή καταλαβε το...Δεν σε καταπιέζει αυτή η διαδικασία;Δεν χάνεις τον ευατό σου;Χάνεις και μένα, δεν ξέρω αν σε νοιάζει αλλα με χάνεις...
Δε χρειάζεται να προσπαθείς τόσο..όλοι έχουμε αδυναμίες..και σε σένα πίσω απο αυτή σου την αντίδραση βλέπω μία απο τις πιο μεγάλες...αλλα αν αφηνόσουν χαλαρή...αυτή τη στιγμή θα με αισθανόσουν δίπλα σου... για να σου δείχνω πόσο σε αγαπάω και να καταλάβαινες πως δε χρειάζεται να βάζεις τον ευατό σου σε ρόλους άλλων...

Ξερείς πως σε ο,τι χρείαζεσαι θα με εχεις δίπλα σου...γιατί όλοι έιμαστε γυμνοί μπροστα στον πόνο...και αν δω τα μάτια σου θλιμμένα θα έρθω να σε αγκαλιάσω να σε σκεπάσω...

Να σου πω και κάτι ακόμη;Αυτό που με πονάει πιο πολυ και δεν αντέχω,δεν είναι οι αντιδράσεις σου,-αυτές αργά ή γρήγορα τις προσπερνώ-όσο οι αρνητικές σκέψεις που μου μαυρίζουν την καρδία...
Είμαι άνθρωπος με μικρότητες..αδυναμίες...και δεν αντέχω να νιώθω έτσι....
Για να ηρεμήσω μάλλον θα κάνω και πάλι ένα διάλειμμα...να ξανακαταφέρω να νιώσω καθαρή μέσα μου...

Ένα προσωρινό συναισθηματικο αντίο λοιπόν...

Το μόνο που εύχομαι είναι να μην σε πονέσω...