Φωνές...πολλές φωνές...

Αυτές τις μέρες συγκυριακά έτυχε να μείνω μόνη...
Μια μοναξιά που πολλες φορές με έφτασε στα όρια μου...
Κάτι εικοσιτετράωρα που μέτρησαν τελείως διαφορετικά μέσα μου...
Ξεκινούσα μία μέρα,περιμένοντας απλά να τελειώσει...
Έκανα χιλιάδες ανούσια πράγματα με σκοπό να σκοτώσω τον εχθρό
μου,τον χρόνο...
Μέσα σε αυτή την οκνηρία και την ανουσιότητα που ζούσα με χτυπούσαν και κάποια χαστούκια,τα οποία με πονούσαν.....
Τα χαστούκια αυτά άλλος τα ονομάζει σκέψεις,άλλος διαπιστώσεις και άλλος κάποιος άλλος θα ελεγε πως κάποια πράγματα απλά φαίνονται...
Έκανα πολλές κινήσεις να τα αποφύγω..τα έβλεπα να έρχονται και εγώ απλά τα ερμήνευα "χαιδέματα"...
'Ομως μου φώναζε μια φωνή μέσα μου "τι σόι χαιδέματα είναι αυτά που σε πονάνε τόσο;Άνοιξε τα μάτια σου..."

Αχ αυτή η φωνή πόσο ξεκάθαρα μας λέει κάποιες σκληρές αλήθειες και πόσο δύσκολο μας έιναι να τις δεχτούμε;
Τις περισσότερες φωνές την ταυτίζουμε εσφαλμένα με τις απαισιόδοξες σκέψεις παρηγορώντας τον ευατό μας πως η φωνή αυτή ειναι κόρη της ανασφάλειας και του φόβου...
Πραγματικοί γονείς της είναι η αλήθεια και η διακριτικότητα.. αυτη η φωνή έιναι ποτισμένη με ειλικρίνεια αλλά δεν σε αναγκάζει ποτέ να την πιστέψεις...σε αφήνει να διαλέξεις εσύ την ερμηνεία της..γιατι γνωρίζει πως έσυ ,και μόνο εσύ, είσαι πρωταγωνιστής της ζωής σου...

Είχα μία συζήτηση σήμερα με ένα πολυ αγαπημένο πρόσωπο και μου είπε πως "ο χρόνος τα δείχνει όλα.."και επείδη η αλήθεια αυτής της φωνής φαίνεται στο χρόνο δεν θα σε πιεσει πότε να σου αποδείξει κάτι..
Περιμένει το πλήρωμα του χρόνου να φανεί...

Ας ακούμε καποιες φορές αυτή τη φωνή..ας έχουμε τη δύναμη να δούμε κάποια πράγματα κατάματα...