Aπλότητα...

Ανέκαθεν έβαζα τον ευατό μου σε δύσκολες διαδικασίες..
νόμιζα πως αυτές και μόνο αξίζουν,θα με πάνε ένα βήμα παραπέρα..
ένα βήμα για να αγγίξω τον ευατό μου και ακόμη περισσότερο
τους άλλους...

Πίστευα πως "ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο..."
Άραγε ισχύει αυτό;
Γιατί να πονάει;
Kαι γιατί να είναι δύσκολο πάντα;
Μπορεί να κρύβεται και στα πιο απλά,καθημερινά πράγματα ...
Είμαστε σίγουροι ότι τα βλέπουμε;
Οτι αφήνουμε τον ευατό μας να τα αισθανθεί;
Πόσες φορές παλεύοντας για ένα δύσκολο-χάνοντας τον ευατό μου-
δεν έζησα τα απλα καθημερίνα πράγματα;
Nόμιζα πως ο στόχος της ζωής μου ήταν αυτό και μόνο ακυρώνοντας όλες μου τις αισθήσεις για ο,τιδήποτε άλλο...

Και με όλα αυτά δεν απαρνιέμαι το πιο βαθύ,το ουσιαστικό αυτό που σε κάνει να νιώσεις κάθε πτυχή του ευατου σου..την πιο γυμνή..την πιο ανυπεράσπιστη...

Το πρόβλημα δεν έιναι να παλεύεις για κάτι που αξίζει...
το πρόβλημα είναι να ψάχνεις να παλέψεις σαν αυτοσκόπο..

Μήπως κυνηγάς το δύσκολο γιατί έχεις κατι στο μυαλό σου...
κάτι που νομίζεις πως μόνο εσύ με την αγάπη σου και το ολοκληρωτικό σου δόσιμο θα το καταφέρεις...;
όμως αν ο άλλος δεν τα θέλει;
αν δεν είναι έτοιμος να πάρει τιποτα απο σένα;
Tι κάνεις εκεί;
Συνεχίζεις να παλεύεις γι'αυτο "το δύσκολο" που πλέον στα μάτια σου φαντάζει δυσκολότερο γιατί αναλαμβάνεις και το έργο να προσπαθήσεις να "πείσεις" τον άλλον ότι έχεις πολλά γι'αυτόν,πάρα πολλα...

Και όταν έρθει το ψυχρό πρωινο που ξυπνήσεις;
Όταν συνειδητοποιήσεις πως όσα έχεις να δώσεις απλά σαπίζουν μέσα σου...;
Και ξάφνου θυμάσαι πως όλο αυτό τον καιρό κάποιες φωνές σου φώναζαν να προχωρησεις και εσυ πάλευες ακόμη πιο πολυ τι κάνεις;
Aπομακρύνεσαι απο την κατάσταση;
Συνειδητοποιείς ότι αυτός που πάλευες τόσο καιρό ήταν ο ευατός σου;

Oπότε δεν πονάει πάντα ό,τι αξίζει...και όταν πονάει,υπάρχει ο λόγος..
και εκει όντως αξίζει να "φτασεις στον πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω.."