Αυπνίες....

Ξημέρωσε...
Δεν μπόρεσα σήμερα να κοιμηθώ...Η αιτία άγνωστη...
Δεν έκανα καν την απόπειρα να ξαπλώσω...
Δεν έχω ανοίξει το παράθυρο να δω τη μέρα που ξεκινά...
Λένε πως μία νέα μέρα μπορεί να είναι μία νέα αρχή,ένα νέο ξεκίνημα
-αν και μέχρι πριν λίγες μέρες πέρασα μία φάση που δεν ξεχώριζα την μία μέρα με την άλλη...

Με ταρακουνούσε το γεγονός αυτό...αλλά ήμουν τόσο βυθισμένη στον δικό μου κόσμο...που ένιωθα ανήμπορη να κάνω κάτι για να το αλλάξω...
Θεέ μου πόσο δύναμη έχει το μυαλό...
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν σε αυτό...Εάν κολλήσει σε σκοτεινά μονοπάτια,μπορείς να αρρωστήσεις,να φτάσεις στο πάτο,να πεθάνεις ψυχικά και σωματικά...
Πόσο δύσκολο είναι να με καταλάβω εκείνες τις μέρες...
Νιώθω τον ευατό μου ξένο...
Νιώθω να παιδεύται και εγω τον αντιμετωπίζω με τόση αδιαφορία...
Πνίγομαι,δεν επικοινωνώ,κλείνομαι..
Χάνομαι στο δίκο μου κόσμο..ένα κόσμο που εκείνη την στιγμή τον σιχαίνομαι...που στήνει λουκέτα στην επαφη με τον ευατό μου, με την γη,με εσενα...

Εν αντιθέσι, τις ημέρες που ξεκινάς με χαμόγελο τα βλέπεις ολα πιο αισιόδοξα..πιο όμορφα...
Και αυτό γιατί:
δέχεσαι τον ευατό σου...
αγκαλιάζεις τα θέλω σου και τους τρόπους αντίδρασής σου...
βγαίνεις εξω και αναπνέεις, παρατηρείς, υπάρχεις, νιώθεις,χαμογελάς με την ψυχή σου...
και βλέπεις καθαρά...(ω ναι δεν υπάρχουν αυτα τα δάκρυα που σου θολώνουν το τοπιο γιατι απεγνωσμένα προσπαθείς να τα κρατήσεις..)

Όσα και αν έχω περάσει και όσες φορές και αν έχω προσπαθήσει να μετριάσω τις σκοτείνες μέρες,δεν το έχω καταφέρει...
Έρχονται τόσο απρόσμενα...χωρίς να προλάβεις να αντιδράσεις...
Δυστυχώς δεν τις αναγνωρίζει το ανοσοποιητικό σου σύστημα,κάθε φορά είναι σαν να πονάς για πρώτη φορά...

-βέβαια εκει που πονούσα μήνες,τώρα πονάω μέρες... -

ναι είναι πρόοδος..το νιώθω...αλλά και πάλι βλέπω ό,τι δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω...

Μερικές φορές μέσα μου πηγάζει μία περιέργη ανομολόγητη αισιοδοξία..
Υπάρχουν και στιγμές που νιώθω πολυ δυνατή,έτοιμη να παλέψω για τα ονειρά μου και τα θέλω μου...
Έτοιμη να ζήσω...να νιώσω...

Υπάρχουν στιγμές που συνειδητοποιώ πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Δεν γίνεται να χάνω την αίσθηση του ζω...

Σκεφτομαι "ζεις μοναδικές στιγμές σε μία πόλη...που αν φύγεις εσυ και τα ατομα που αγαπάς απο εδώ θα πάψεις να έχεις αυτή την αίσθηση του "ανήκω εδώ"......ζήσε,νιώσε με όλες σου τις αισθήσεις,ρούφηξε κάθε στιγμή....
είσαι με άτομα που οι συνθήκες της ζωής σε έχουν φέρει κόντα τυχαία και κάποια στιγμή οταν όλοι επιστρέψουμε στις βάσεις μας πιθανον θα χαθείς...χωρίς να το θελήσεις...."

Ένα κουβάρι στο μυαλό μου....τι γίνεται στο μυαλο μου,στην ψυχή μου....;
Και ακόμη περισσότερο τι γίνεται στο μυαλο του καθενός...
Πόσες φορές παρατηρώ τα μάτια των άλλων...Πόσο θέλω να ψάχνω τι αισθάνονται οι ψυχούλες...να χαθώ σε κόσμους...να δώ για λίγες στιγμές τη ζώη μέσα απο μάτια άλλων....

Σκέψεις,σκεψεις...χωρίς καμία λογική...τοποθετημένες σε μία σειρα τυχαία......χωρίς αρχή και τέλος....

πόσο δύσκολο είναι να βάζεις τίτλο στις σκέψεις σου.....
Δεν θυμάμαι κάν απο που ξεκίνησα...που κατέληξα..και αν κατέληξα κάπου....

Μια καλημέρα...μία ευχή...μία ζωτικη θετική αλλαγή.....ένα νόημα.....ένα όνειρο που χαιδεύει τα μαλλια της πραγματικότητας....
μία αλήθεια που κάνει τη ζωή να φτερουγίζει απο μέσα μας....
μία μέρα χωρίς χαμένες στιγμές...εύχομαι σε όλους...όλους......

Στα ατομα που αγαπώ...
Στα άτομα που με νιώθουν γιατι με στηριζουν και με βοηθάνε...
Στα ατομα που δεν με νιώθουν γιατι μπορούν να μου περιγράψουν πως είναι η ζωη κοιτώντας την απο ένα άλλο "παράθυρο"....