Για ακόμη μία φορά χωρίς συνοχή....

Τελικά ένα πρόβλημα πότε λύνεται;
Όταν πάψει να σου χτυπά την πόρτα σε τυχαία χρονικά διαστήματα;
Το τελευταίο διάστημα όλο έχω την αίσθηση ότι λύνω όσα με απασχόλουν και τελικά κάνω λάθος...
Τα ίδια σύναισθήματα για παλίες καταστάσεις...Μέχρι πάλι το μυαλό να βρει τις "κλισέ" λογικές σκέψεις που θα μου δώσουν την ψευδαίσθηση της ανακούφισης...

Με έχει κουράσει ο συναισθηματισμός μου...θέλω να σκέφτομαι πιο λογικά...αλλα και πάλι δεν μου φτάνει αυτό...

Θα μπορούσα να παρομοιάσω τις σκέψεις μου το τελευταίο διάστημα σαν ένα κουτί...Το εσωτερίκο είναι γεμάτο συναισθηματισμό...και το περιτύλιγμα γεμάτο "εντυπωσιακή" λογική....Όμως δεν τα ανοίγω γιατί διστάζω να δω το "μέσα"..το βαθύ...

Φοβάμαι να αντιμέτωπίσω το βάθος του ευατου μου...και με την ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάποια στιγμή τα περιτυλίγματα να παλιώσουν τρομάζω περισσότερο....

Νιώθω ότι έχουν γίνει κάποιες καταστάσεις που δεν μου αφήνουν το περιθώριο να σκεφτώ ουσιατικά..Ή μηπως το νομίζω;

Πάντα θεωρούσα σημαντικό να ανοίγεις την ψυχή σου να την ξεδιπλώνεις..Να δείχνεις τις πληγές σου..τα αδύνατα σημεία.. δυστυχώς όμως ήρθε η στιγμή που με κλείδωσε...και έπαψα να το κάνω...ή σωστότερα το κάνω πολυ πιο επιλεκτικά...και σε πολυ πιο επιφανειακό βαθμό....

Δεν μιλάω σαν πληγωμένη..ή σαν ξεχωριστή που βιώνω ό,τι βιωνω...
Συνειδητοποίησα-πολυ αργά- ό,τι οι περισσότεροι έτσι λειτουργούν...
ψάχνουν "πανοπλίες" να διαφυλλάξουν τον ευατό τους...

Το αν αυτό μου αρέσει..είναι ένα άλλο θέμα που πονάει πολύ..και είναι ανεξάντλητο...

Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσω αν εγώ φοράω αυτή την "πανοπλία" 'η αν απλά κοροιδεύω τον ευατό μου....

Είναι σημάδι προστασίας το γεγονός να νιώθεις να κλείνεσαι;
Σημαίνει κάτι το γεγονός ότι όλο και συχνότερα νιώθεις να έχεις όλο και λιγότερη ενέργεια..ή ακόμη και όταν έχεις δεν ξέρεις πως να την διοχετεύσεις;
Απο την άλλη τι παλέυει να σου πει ο ευατός σου όταν ενώ νιωθεις βαθεία συναισθήματα για κάποια άτομα...δεν μπορείς να τα κοιτάξεις στα μάτια...;

Προσωπικά ειναι ένα από τα πράγματα που με πονανε πιο πολύ...

Έχω το ελάττωμα ότι τα μάτια μου είναι άμεσοι καθρέφτες της ψυχής μου...Αν υπάρχει ένα ράγισμα στη σχέση μου με ένα άτομο σχεδον αδυνατώ να το αντικρύσω..
Για να κοιτάξω κάποιον στο βάθος το ματιών του πρέπει να νιώθω τα πάντα καθαρά...τα συναισθήματα,οι σκέψεις τα πάντα...

Σίγουρα όλα τα παραπάνω(συναισθήματα,σκέψεις κτλ....)δεν νοθεύονται απο μικροπροβλήματα της καθημερινότητας...είναι κάποια πράγματα πιο βαθεία που πολλές φορές δεν μπορείς να τα εξηγήσεις στον άλλο...ή ακόμη και αν προσπαθήσεις παίρνεις το ρίσκο να θεωρηθείς υπερβολική αν ο άλλος δεν έχει τη διάθεση να συζητήσει...

Βέβαια,δεν είναι λίγες οι φορές που έχω μπει στη διαδικασία να το κάνω..και τις πιο πολλες φορές δεν μου βγήκε σε κακό...
Στην περιπτωση αυτή εξάλου ισχύει ο νόμος "δράσης-αντίδρασης"...
Δεν γίνεται να νιώθεις έτσι απο το πουθενά και επίσης είναι αδύνατον να μην το αντιλαμβάνεται και ο άλλος....

Πιστεύω πολύ στις ενέργειες που ανταλλάσουμε μεταξύ μας...γι'αυτό και τις πιο πολλές φορές δεν μπορώ να ξεχωρίσω στο μυαλό μου αν το ερέθισμα που δέχομαι είναι ένστικτο ή ενέργεια.....

Αυτό που με στεναγχωρεί πιο πολύ απο όλα είναι ότι ενώ πάντα πάλευα χωρίς όρια για το ουσιατικότερο...και συνέχίζω να το κάνω την τελευταία περίοδο αισθάνομαι μία κούραση...μία περίεργη κούραση...