Μία ακόμη βαθιά εξομολόγηση...

Απο τα χειρότερα ξυπνήματα της ζωής μου...
Έμαθα κάτι και αρρώστησα και αυτή τη φορά με αντικειμενικό λόγο,πέρα απο κάθε συναισθηματισμό...
Έχθες το βράδυ μιλάω με την πιο αγαπημένη μου θεία που ξέρω πως μου έχει πολύ αδυναμία...Διέκρινα ένα παράπονο στο τόνο της φωνής της αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι θα άκουγα 12 ωρες αργότερα...
Συνοπτικά ο διάλογος ήταν:
-"Γεωργία δεν με πήρες ένα τηλέφωνο"
-"Ναι,έχω μπλέξει με τα Αγγλικά και ψιλοτρέχω,όντως χάθηκα" (βέβαια παρόμοιο παράπονο δεν είχε εκφράσει πότε,καθότι ήταν δεδομένο ότι εγώ είμαι φοιτήτρια οπότε αυτή με παίρνει τηλέφωνο)
-"Δεν ήξερες οτι ήμουν κρυωμένη εδώ και δύο εβδομάδες;Δεν στο είπε η μαμά σου;"
-"Λέω όχι,εξάλλου όλος ο κόσμος κρυωμένος είναι"
..εκεί ατιλαμβάνομαι μία υπερευαισθησία απο μέρους της,κάπως ανεξήγητη αλλα το προσπερνάω...
Στην συνέχεια εξακολούθησε ένας αδιάφορος σχετικά νορμάλ διάλογος..
Μου έλεγε για τις διακοπές που θέλει να κάνει το Πάσχα και αλλα τέτοια χαλαρά πράγματα..
Κλείνω το τηλέφωνο και η συνομιλία μας μου άφησε μία περίεργη αίσθηση αλλα και πάλι το μυαλό μου ήταν πολύ μικρό για να πιάσει τί θα ακολουθούσε...
Το υπόλοιπο βράδυ μου ήταν αδιάφορο και ήρεμο...
Είχα πει στη μανούλα μου το πρωί να με πάρει τηλέφωνο στις 9,μπάς και αξιωνόμουν να πληρώσω κάτι ξεχασμένους λογαριασμούς μιας και κανένα πρωι δεν αξιώθηκα να ξυπνήσω πριν το μεσημέρι...
Στις 9 το πρωί με τραγικη ακρίβεια χτυπάει το κινητό μου...
-"Καλημέρα Γιωργίτσα.."
-"Καλημέρα,καλά είσαι;"
-"Όχι τόσο καλά,δεν πήγα στη δουλεια,είμαστε στη θεία σου και θέλει να σου μιλήσει,δεν είναι πολύ καλά"
Σκέφτηκα πως θα έκανε καμία υποτροπή το κρύωμα και θα είναι με υψηλό πυρετό....
.....

Μιλάω μαζί της και ο διάλογος που είχα ήταν σαν το χειρότερο εφιάλτη,ήμουν ακόμη απο τη μαστούρα του ύπνου αλλά τα λόγια που άκουγα ήταν οι χειρότερες σφαλιάρες για να ξυπνήσω...
Έβριζε τους δικούς μου και όποιον παρευρισκόταν εκεί και το μόνο που έλεγε είναι Γεωργία μόνο εσένα αγαπάω...Τρόμαξα στ'αλήθεια,και όχι γιατι έβριζε τους πάντες αλλά γιατί μέσα στην όλη αυτη παράλογη κατάσταση το μόνο που τις είχε μείνει είναι η αγάπη της προς τα μένα..΄Ενιωσα ένα βάρος,μια ευθύνη,ένα πόνο..Έπνιγα τα δακρυά μου για να μην αντιληφθεί πόσο πονούσα...
-Γεωργία εδώ όλοι με λένε τρελή, είμαι;(εντωμεταξύ κανένας δν της είχε πει κάτι τέτοιο)
-Η μάνα σου έχει έρθει εδώ μόνο και μόνο γιατι εχθές σου αγόρασα μια βίλα ογδόντα εκατομμυρίων...
Σκέφτομαι θα με πήρε δεπτερόλεπτα ο ύπνος και έχω πιάσει το μισό διάλογο...Κάτι έχασα, κανένα ονειρό της μου περιγράφει...
-Γεωργία εδώ όλοι μου λένε πως δεν στην αγόρασα,εσυ με πιστεύεις πως στην αγόρασα;
Μόλις συνειδητοποίησα τι μου είπε και πως δεν είχα χάσει δεπτερόλεπτο συνομιλίας αρχίζω να παγώνω και να χάνω τη μιλιά μου...
Ακόμη απορώ απο πού βρκα τη δύναμη και ίσα που ψέλλισα "ναι...σε πιστεύω..."
Εγώ εχθές μίλησα μαζί της και το μόνο που αντιλήφθηκα ήταν ένα μικρό παράπονο,δεν μπορούσα να διανοηθω πως λιγες ώρες αργότερα θα περνόυσε στο σκαλί του παραλόγου..
Πόσο κοντά ειναι η λογική με την τρέλα...πόσο λεπτή και εύθραυστη η διαχωριστική γραμμή;

Πονάω πολυ...μου είναι αδύνατον να το πιστέψω....
Σήμερα, έμαθα πιο προσωπικό της γεγονός πρέπει να την επηρεασε τόσο...
Δεν ξέρω τι έκρυβε μέσα της και γιατί τόσο ξέσπασμα σε όλους εκτός απο μένα...
Τρομάζω...το μόνο που λέει ειναι πως μόνο εγώ αξίζω..

Τόσο αγάπη μου έχεις που ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη θολωμένη στιγμή μπορείς να την ξεχωρίσεις...
Πάντα ένιωθα την αδυναμία σου αλλά δεν είχα αντιληθφεί σε τι βαθμό...
Το τραγικό ομως είναι πως εγώ είμαι πολύ δειλή..κ θα προτιμούσα αυτή τη στιγμή να έβριζες και μένα...δεν μπορώ να αντέξω όλο αυτό το βάρος...
Πριν λίγο έμαθα πως με ζητούσες,και πως πιστεύεις οτι είμαι εκεί κοντά και απλά δεν έρχομαι να δω τι κάνεις...όχι δεν είμαι εκεί,είμαι χιλιόμετρα και μίλια μακρία αλλα η ψυχή μου σήμερα είναι μόνιμα εκεί....
Το σώμα μου και να ήταν ισώς να κατέρρεε...
Τελικά τι είναι πιο αδύναμο η ψυχή μου 'η το σώμα μου;

Ευχομαι με όση ψυχή μου έχει απομείνει να είναι όλα περαστικά...
Μάλλον το μυαλό σου έτρεχε σε εκατό μεριές και ήταν ο μόνος τρόπος αυτός για να ξεφύγεις και να ξεκουραστείς...

Το γενικό λοιπον συμπέρασμα είναι:περαν του "αγαπάτε αλλήλους","αγαπήστε και τον ευατό σας"...
Να νιώθουμε,να αισθανόμαστε,να ζούμε έντονα αλλά όχι σε βάρους του ευατού μας...
Είναι όμορφο να ξέρεις πως σε κάθε σου πτώση θα έχεις συμμαχο ε σ ε ν α...


υγ:Το blog αυτό το διαβάζουν δύο αγαπημένα δικά μου άτομα(αγάπημένες φίλες απο το σχολείο) και πιθανον να κατάλαβαν σε πιο πρόσωπο αναφέρομαι...Θερμή παράκληση,να μην βγει έξω απο αυτή την ανάγνωση... Σας το ζητώ μέσα απο τα βάθη της καρδιάς μου απλά καθότι είναι ένα θέμα πολύ λεπτό ο μόνος χώρος που μπορούσα να ξεσπάσω είναι εδω...
Ξέρω πως με νιώθετε...