Σκόρπια συναισθήματα...

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

Πέντε αλήθειες...

Με την όμορφη ευκαιρία που μου έδωσε η didymous-skulls γράφω τα πέντε πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό...(Αν και για να είμαι ειλικρινής είναι η τεταρτη φορά που γράφω αυτό το ποστ γιατι τις προηγούμενες φορές κόλλησε ο blogger-δεν ξέρω αν φταίει η αλλαγή που έκανα στο gmail- οπότε θα κάνω μία περίληψη τωρα για το καλο της ψυχικης μου υγείας)

1.Μικρή ερωτευόμουν πολύ εύκολα...Το πιο μεγάλο μου κόλλημα ήταν ο Νικολάκης..Κράτησε 4 χρόνια...Ίσως επειδή δεν μιλήσαμε ποτέ...Απλά ανταλλασαμε πολύ έντονα βλέμματα και νόμιζα ότι είχαμε μια άλλου τύπου επικοινωνία τρομάρα μου!Εδω με τον άλλο μιλάς και δεν συννενοείσαι..Μικρή ήμουν όμως ας μην είμαστε αυστηροί:-)

2.Οι δυο καταχρήσεις μου είναι το τσιγάρο και η υπερκατανάλωση καφέ...Πρώτη φορά δοκίμασα τσιγάρο στα 11,όταν ένας μεγαλύτερος ξάδερφος που κάπνιζε μού είπε πως το τσιγάρο είναι μεγάλη βλακεία και να μην το δοκιμάσω ποτέ..Το επόμενο πρωί έκλεψα το πρωτο τσιγάρο απο τη μαμά...Συστηματικά ξεκίνησα το κάπνισμα στα 18 μου και πλέον έχω φτάσει στο άθλιο σημείο να κάνω 2++ πακέτα την μέρα...Οσο για το καφέ ένα θα πω:Η ώρα ειναι 8:45 το πρωί,δεν έχω κοιμηθεί και πίνω ακόμη καφέ....ααα,,και πάντα βαρύ εννοειται:-)

3.Με ελκύουν πολύ έντονα τα κλειστά ατομα..Με τον όρο κλειστά δεν εννοώ μόνο αυτους που δεν μιλάνε αλλα και όλοι αυτοί που είναι πολυλογάδες,πλακατζήδες,χύμα αλλά πίσω απο αυτό προσπαθούν να κρύψουν κάτι άλλο...Πάντα με εξιτάρει να κάνω ένα βήμα να φτάσω λίγο πιο κοντά στην καρδιά τους!Αντίθετα,έχω θανατηφόρα αλεργία στα δήθεν άτομα!Είναι ένας απο τους βασικούς λόγους να ξεκόψω κάθε είδους σχέση και μάλιστα χωρίς συναισθηματικό κόστος...

4.Είμαι άκρως επικοινωνιακό άτομο..Μπορώ να είμαι ατέλειωτες ώρες με πολυ δικα μου άτομα για καφε και να τα λέμε,να τα λέμε,να τα λέμε..Ενδεικτικα, επίσης αναφέρω πως ο τελευταίος λογαριασμός του ΟΤΕ ηταν 170 ευρώ και κάπου εκεί κυμαίνεται προσεγγιστικά συν,πλην 20 ευρω..

5.Είμαι αρκετά ενθουσιώδες άτομο και "πορώνομαι"..Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα να γίνω πιο σαφής..Έστω ότι μου αρέσει πολύ ένα τραγούδι στα πολυ δικά μου άτομα θα γίνω τρελός Πρήξας..Θα τους το περάσω με flasaki στο pc τους,θα τους το στείλω με msn,θα τους το βάλω ακόμη και απο το τηλέφωνο(δες λογαρισμο τηλεφωνου στο 4:-):-) )Απορώ πως δεν με έχουν ξαποστείλει ακόμη οι φίλοι μου!Μάλλον με αγαπάνε και με ανέχονται;-)Φίλοι μου με τελείως διαφορετικά γούστα αγαπήσαν τον Αλκίνοο,αν και με την στάση μου θα μπορούσαν να τον έχουν μισήσει:-)Επίσης,λόγω της στάσης μου έχω διαπιστώσει πως με ε΄χουν συνδυάσει πολύ έντονα με τραγούδια γι'αυτο και όποτε ακούνε κάποιο απο τα αγαπημένα μου θα με πάρουν τηλέφωνο ή θα μου στείλουν...Ένα απο τα τελευταία μηνύματα που έλαβα:"Γιωργίτσα είμαι έξω και παίζει τα άλογα*!Σ'αγαπω πολύ ρε φιλενάδα!θα σε πάρω αύριο!Φιλάκια πολλά" 26/12/2006 ωρα:4:05:18

*το γνωστό τραγούδι του Μπιθικώτση..

Τώρα ήρθε η σειρά μου να δώσω πάσα:-):-)

1. Sd54

2. Αναστασία

3. kaleidoskopio

4. fukuru

5. sotrek

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Μία ακόμη βαθιά εξομολόγηση...

Απο τα χειρότερα ξυπνήματα της ζωής μου...
Έμαθα κάτι και αρρώστησα και αυτή τη φορά με αντικειμενικό λόγο,πέρα απο κάθε συναισθηματισμό...
Έχθες το βράδυ μιλάω με την πιο αγαπημένη μου θεία που ξέρω πως μου έχει πολύ αδυναμία...Διέκρινα ένα παράπονο στο τόνο της φωνής της αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι θα άκουγα 12 ωρες αργότερα...
Συνοπτικά ο διάλογος ήταν:
-"Γεωργία δεν με πήρες ένα τηλέφωνο"
-"Ναι,έχω μπλέξει με τα Αγγλικά και ψιλοτρέχω,όντως χάθηκα" (βέβαια παρόμοιο παράπονο δεν είχε εκφράσει πότε,καθότι ήταν δεδομένο ότι εγώ είμαι φοιτήτρια οπότε αυτή με παίρνει τηλέφωνο)
-"Δεν ήξερες οτι ήμουν κρυωμένη εδώ και δύο εβδομάδες;Δεν στο είπε η μαμά σου;"
-"Λέω όχι,εξάλλου όλος ο κόσμος κρυωμένος είναι"
..εκεί ατιλαμβάνομαι μία υπερευαισθησία απο μέρους της,κάπως ανεξήγητη αλλα το προσπερνάω...
Στην συνέχεια εξακολούθησε ένας αδιάφορος σχετικά νορμάλ διάλογος..
Μου έλεγε για τις διακοπές που θέλει να κάνει το Πάσχα και αλλα τέτοια χαλαρά πράγματα..
Κλείνω το τηλέφωνο και η συνομιλία μας μου άφησε μία περίεργη αίσθηση αλλα και πάλι το μυαλό μου ήταν πολύ μικρό για να πιάσει τί θα ακολουθούσε...
Το υπόλοιπο βράδυ μου ήταν αδιάφορο και ήρεμο...
Είχα πει στη μανούλα μου το πρωί να με πάρει τηλέφωνο στις 9,μπάς και αξιωνόμουν να πληρώσω κάτι ξεχασμένους λογαριασμούς μιας και κανένα πρωι δεν αξιώθηκα να ξυπνήσω πριν το μεσημέρι...
Στις 9 το πρωί με τραγικη ακρίβεια χτυπάει το κινητό μου...
-"Καλημέρα Γιωργίτσα.."
-"Καλημέρα,καλά είσαι;"
-"Όχι τόσο καλά,δεν πήγα στη δουλεια,είμαστε στη θεία σου και θέλει να σου μιλήσει,δεν είναι πολύ καλά"
Σκέφτηκα πως θα έκανε καμία υποτροπή το κρύωμα και θα είναι με υψηλό πυρετό....
.....

Μιλάω μαζί της και ο διάλογος που είχα ήταν σαν το χειρότερο εφιάλτη,ήμουν ακόμη απο τη μαστούρα του ύπνου αλλά τα λόγια που άκουγα ήταν οι χειρότερες σφαλιάρες για να ξυπνήσω...
Έβριζε τους δικούς μου και όποιον παρευρισκόταν εκεί και το μόνο που έλεγε είναι Γεωργία μόνο εσένα αγαπάω...Τρόμαξα στ'αλήθεια,και όχι γιατι έβριζε τους πάντες αλλά γιατί μέσα στην όλη αυτη παράλογη κατάσταση το μόνο που τις είχε μείνει είναι η αγάπη της προς τα μένα..΄Ενιωσα ένα βάρος,μια ευθύνη,ένα πόνο..Έπνιγα τα δακρυά μου για να μην αντιληφθεί πόσο πονούσα...
-Γεωργία εδώ όλοι με λένε τρελή, είμαι;(εντωμεταξύ κανένας δν της είχε πει κάτι τέτοιο)
-Η μάνα σου έχει έρθει εδώ μόνο και μόνο γιατι εχθές σου αγόρασα μια βίλα ογδόντα εκατομμυρίων...
Σκέφτομαι θα με πήρε δεπτερόλεπτα ο ύπνος και έχω πιάσει το μισό διάλογο...Κάτι έχασα, κανένα ονειρό της μου περιγράφει...
-Γεωργία εδώ όλοι μου λένε πως δεν στην αγόρασα,εσυ με πιστεύεις πως στην αγόρασα;
Μόλις συνειδητοποίησα τι μου είπε και πως δεν είχα χάσει δεπτερόλεπτο συνομιλίας αρχίζω να παγώνω και να χάνω τη μιλιά μου...
Ακόμη απορώ απο πού βρκα τη δύναμη και ίσα που ψέλλισα "ναι...σε πιστεύω..."
Εγώ εχθές μίλησα μαζί της και το μόνο που αντιλήφθηκα ήταν ένα μικρό παράπονο,δεν μπορούσα να διανοηθω πως λιγες ώρες αργότερα θα περνόυσε στο σκαλί του παραλόγου..
Πόσο κοντά ειναι η λογική με την τρέλα...πόσο λεπτή και εύθραυστη η διαχωριστική γραμμή;

Πονάω πολυ...μου είναι αδύνατον να το πιστέψω....
Σήμερα, έμαθα πιο προσωπικό της γεγονός πρέπει να την επηρεασε τόσο...
Δεν ξέρω τι έκρυβε μέσα της και γιατί τόσο ξέσπασμα σε όλους εκτός απο μένα...
Τρομάζω...το μόνο που λέει ειναι πως μόνο εγώ αξίζω..

Τόσο αγάπη μου έχεις που ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη θολωμένη στιγμή μπορείς να την ξεχωρίσεις...
Πάντα ένιωθα την αδυναμία σου αλλά δεν είχα αντιληθφεί σε τι βαθμό...
Το τραγικό ομως είναι πως εγώ είμαι πολύ δειλή..κ θα προτιμούσα αυτή τη στιγμή να έβριζες και μένα...δεν μπορώ να αντέξω όλο αυτό το βάρος...
Πριν λίγο έμαθα πως με ζητούσες,και πως πιστεύεις οτι είμαι εκεί κοντά και απλά δεν έρχομαι να δω τι κάνεις...όχι δεν είμαι εκεί,είμαι χιλιόμετρα και μίλια μακρία αλλα η ψυχή μου σήμερα είναι μόνιμα εκεί....
Το σώμα μου και να ήταν ισώς να κατέρρεε...
Τελικά τι είναι πιο αδύναμο η ψυχή μου 'η το σώμα μου;

Ευχομαι με όση ψυχή μου έχει απομείνει να είναι όλα περαστικά...
Μάλλον το μυαλό σου έτρεχε σε εκατό μεριές και ήταν ο μόνος τρόπος αυτός για να ξεφύγεις και να ξεκουραστείς...

Το γενικό λοιπον συμπέρασμα είναι:περαν του "αγαπάτε αλλήλους","αγαπήστε και τον ευατό σας"...
Να νιώθουμε,να αισθανόμαστε,να ζούμε έντονα αλλά όχι σε βάρους του ευατού μας...
Είναι όμορφο να ξέρεις πως σε κάθε σου πτώση θα έχεις συμμαχο ε σ ε ν α...


υγ:Το blog αυτό το διαβάζουν δύο αγαπημένα δικά μου άτομα(αγάπημένες φίλες απο το σχολείο) και πιθανον να κατάλαβαν σε πιο πρόσωπο αναφέρομαι...Θερμή παράκληση,να μην βγει έξω απο αυτή την ανάγνωση... Σας το ζητώ μέσα απο τα βάθη της καρδιάς μου απλά καθότι είναι ένα θέμα πολύ λεπτό ο μόνος χώρος που μπορούσα να ξεσπάσω είναι εδω...
Ξέρω πως με νιώθετε...
 
adopt your own virtual pet!
eXTReMe Tracker