Χωρίς κατάληξη....

To μόνο σοφό σε αυτό το Blog είναι ο τίτλος του...
Σκόρπια Συναισθήματα...
Όσο ζώ μαθαίνω..αλλα όσο μαθαίνω καταλαβαίνω και λιγότερα...

Είπα να σου γράψω άλλο ένα συμπέρασμα που έβγαλα σήμερα με την ελπίδα έτσι για να το θυμάμαι στις υπόλοιπες στιγμές αφελειάς μου...
Ναι,γιατί είμαι αφελής...
Δεν έχω μάθει να είμαι διπλωματική...
Λέω αυτά που νίωθω έτσι όπως τα νιώθω...
Κλάιω όταν πονάω..γελάω όταν χαίρομαι...
Σου λεώ πότε μου τη σπας...
Σου δείχνω την αγάπη μου,το θυμό μου,την τρυφεροτητά μου, την οργή μου....
Σε κοιτάω στα μάτια όταν σε νιώθω δίπλα μου...
Κοιτάω το πάτωμα όταν σε νιώθω στο άπειρο...

Δεν έχω μάθει μάλλον στο μέτριο..και αυτό ειναι το προβλημά μου...
Σε θέλω δίπλα μου...αν δεν μπορείς προτιμώ να μην σε έχω καθόλου...
οι καστάσεις "έτσι και έτσι" ή "λιγο από όλα" ,με αδειάζουν...

Το συμπερασμά μου για σήμερα είναι:
"Ηλίθια πάψε να εκδηλωνεις όσα νιώθεις..μάθε να χαμογελάς όταν πονας...κράτα την αλήθεια μέσα σου γιατί όσο λειτουργείς έτσι θα βρεθείς κρεμασμένη κοινη θέα όσων είχες μία σχέση "λιγο απ' όλα και στην ουσία τίποτα"..

(ίσως εσύ που με αγαπάς κλάψεις,αλλα δεν θα ακουστείς...)

και άλλο ένα άμεσο πόρισμα(έτσι για να εκφράζω επιστημονικά όσα νιώθω..να χέσω την επιστημη μου που το μονο που ξέρουμε ειναι πως 1+1=2 -το οτι αγκαλια+βλέμμα=σε νιώθω δίπλα μου, είναι κάτι που όλοι το αγνοούμε επιδεικτικά)

"Ανόητη,μάθε επίσης πως οι άλλοι σε θέλουν δίπλα τους μόνο όταν είσαι καλά..όταν λες όσα σε πονάνε απλά δεν προλαβαίνουν να σε ακούσουν έχουν τα δικά τους προβλήματα(άσχετα αν έχω την απορία απο που τους πηγάζει η απαίτηση εσύ να είσαι δίπλα τους...και το χειρότερο;γιατί εσύ τρέχεις σαν την ηλίθια και όλα αυτά τα συμπεράσματα που γράφεις αυτη τη στιγμή είναι σα να μην τα έβγαλες ποτέ... ίσως γιατί δεν αντέχεις να βλέπεις σκιές στα μάτια άλλων)..Επίσης τρομάζουν αν συνειδητοποιούν πόσα νιώθεις..ή γενικά απο το γεγονός οτι νιώθεις..."

Δεν μου ταιριάζει ο χαρακτηρισμός της ελαφροίσκιωτης ή της ονειροπόλας-εξάλλου έχω πάψει να ονειρεύομαι προπολλού-απλά νιώθω..πόσο κακό είναι αυτό;ποια θα είναι η ποινή μου;

Μάλλον μία αιώνια απορία θα μου μείνει...ας σπασουμε για λίγο τα χρυσά κλουβιά μας..ας δούμε τι κρύβεται έξω απο αυτά...

Υγ:Αααα.ξέχασα να αναφέρω πως για να μοιραστούμε τα συναισθηματά μας δε χρείαζεται να είμαστε μόνο στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με τον άλλο...Μπορείς και μπορώ να ακούσω τη χαρα σου όταν έχω πρόβλήματα..καθώς και το αντίστροφο...Οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές ή μόνο για τις λύπες..είναι για όλα....αν είναι να έχω άλλους φίλους για να λέω τις χαρές και άλλους για τις λύπες μάλλον δεν έχω φίλους...και επειδή δεν μου αρέσει να "βγάζω την ουρά μου απέξω" αν εγώ δεν μπορω να σου σταθώ σε όλες τις φάσεις δίπλα σου ,μάλλον και εγώ δεν είμαι φίλη σου...
Θέλει πολύ δρόμο για να γίνουμε άξιοι να θεωρηθούμε φίλοι...πρέπει να ξεχάσουμε το εγώ μας..τους εγωισμούς μας...να βγούμε απο τον μικροκοσμό μας...να μη διαχωρίζεται το εγω απο το εσύ...
και όλα αυτά σε βάθος χρόνου..
στιγμές όλοι έχουμε νιώσει "αξιοι φιλοι"..είναι μακρύς ο δρόμος...
εγώ έχω τη διάθεση να παλέψω μπαίνοντας σε αυτό το μονοπάτι..εσύ όμως θα κρατάς ένα κεράκι για να βλέπω το δρόμο;δεν φτάνει μόνο να προσπαθώ..θέλω και το δικό σου χέρι να με κρατά...