Όνειρα...

Ανέκαθεν έκανα όνειρα..
Ταξίδευα,χανόμουν,βρισκόμουν σε κόσμους μαγικούς...΄
Είναι όμορφο όταν είσαι παιδί και έχεις την αγνότητα και την αθωότητα να πιστεύεις πως ότι μπορεί να βάλει το μυαλουδάκι σου μπορείς να το αγγίξεις...
Σιγά,σιγά όμως όσο μεγαλώνεις,μικραίνουν και τα ονειρά σου...
Δεν είναι ότι θες λιγότερα,είναι ίσως οτι συνειδητοποιείς οτι μπορείς λιγότερα...

Και πάλι τι σημαίνει μπορώ...;

Λένε πως ότι θέλουμε μπορούμε να το πετύχουμε...οτι όλο το σύμπαν συνομοτεί να το πετύχεις...και διάφορα αλλα τέτοια...που απο τη μια με καλύπτουν αλλα απο την άλλη μου κάνουν και ως παρηγοριά στον άρρωστο..
Και η αιτία που κάποια ονειρα μένουν πάντα όνειρα ποια να είναι άραγε;
Mήπως κάνουμε λάθος όνειρα;

Kαι πάλι τι σημαίνει "λάθος";

Όνειρα μου είναι πλάθω ότι κόσμους θέλω...
Σωστό ακούγεται αυτό..εσύ τους πλάθεις όπως θές..αν όμως συνειδητοποιήσεις οτι τα θεμέλια της ονειρικής πόλης που ζεις είναι σαθρά τι κάνεις;
Ξεκινάς το χτίσιμο απο την αρχή βάζοντας πλώρη να χτίσεις κάτι καλύτερο;
Βάζεις μία σκηνή γύρω απο τα ερείπια για να έχεις απλά να μείνεις;
Aρχίζεις και βρίζεις τους πολιτικούς μηχανικούς,αρχιτεκτονες,χτίστες για τα λάθη που έκαναν και οδηγήθηκες στην καταστροφή(εσυ δεν φταις..εννοειται..);
Αρχίζεις να κλαις,απογοητεύσαι και ψάχνεις να δεις τι οδηγεισαι στον όλεθρο,και στο μυαλό σου κουβαριάζονται σκέψεις που σου τρώνε το τώρα και το αύριο;

Tι κάνεις μου λες;

Στην ιστορία Β' Λυκείου το βιβλίο μου ήταν γεμάτο τραγούδια και στιχάκια...ένα απο αυτα ήταν:"Aξίζει φίλε να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

Άξίζει,ναι,γιατι μάλλον αν δεν άξιζε δεν θα έγραφα αυτή τη στιγμή...
Όμως,μήπως αξίζει να κάνουμε κ την πραγματικότητα μας όνειρο;
(....)*

Έχω παλέψει για όνειρα όσο δεν παίρνει..έχω κλάψει..έχω χαρεί...εχω πονέσει...εχω νιώσει δυνατή μεσα απο της ήττες μου,ακόμη και αδύναμη μέσα απο τις "νίκες" μου(παιχνίδια του μυαλού)..

*κάπου εδώ μπαίνουν στο μυαλό μου σκέψεις που μάλλον είναι προτιμότερο να μεινουν στην καρδιά μου.....