11 Σεπτεμβρίου 1984;-)Ένα αστερι(? :p) γεννήθηκε...

Σε λιγότερο απο 24 ώρες κλείνουν 22 χρόνια βλακείας, χαράς, λύπης, αισιοδοξίας, απαισιοδοξίας...
Φίλοι που μείναν, φίλοι που φύγαν, άνθρωποι που αγάπησα και δόθηκα, άνθρωποι που πρόδωσα και ξέχασα...Κάπως έτσι είναι το παιχνίδι που λέγεται ζωή..
Για να είναι κάποιοι άνθρωποι δίπλα σου σε κάποια φάση της ζωής σου,έχουν λόγο ύπαρξης...Όταν μια σχέση δεν κρατάει ακόμη και εκεί υπάρχει κάποιος λόγος..Ίσως να είναι πιο σημαντικός στη ζωή κάποιου άλλου και εσύ μάλλον χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό...
Νίωθω ευτυχισμένη γιατι δεν έχει υπάρξει περίοδος της ζωής μου που δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου(όχι με τον ρόλο των αυλικών,ουσιαστικά δίπλα μου)...Δεν ξέρω αν θα μείνουν σχέσεις αιώνιες,ξέρω όμως πως όσες μείνουν ΄θα είναι αυτές που αξίζουν,αυτές που με αφήνουν να αναπνέω και με βοηθάνε να πάω ένα βήμα πιο πέρα....

Βέβαια δεν κρύβω πως οτι μερικά χρόνια πριν ζούσα στο ροζ μου "κουτακι" με μορφές και συγκυρίες που της έπλαθα όπως ήθελα ή ίσως όπως άντεχα να είναι...Ευτυχώς όμως συνειδητοποίησα σχετικά νωρίς οτι το "κουτάκι" αυτο είχε υφή παραμυθένια...

Σήμερα μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι που μου δίνει πολύ δύναμη..Για την ώρα δεν θέλω να το αποκαλύψω γιατί όποτε παραδέχομαι πως πάει κάτι καλά...Είναι σα να με ακουει ο Μερφυ και θέλει να κάνει πειράματα πάνω στη θεωρία του..:):)Οπότε καλύτερα να το κρατήσω στην καρδιά μου...

Μπαίνοντας στον 265ο μήνα της ζωής μου μπορώ να πω πως κοιτώ τη ζωή κατάματα με το κεφάλι ψηλά διεκδικώντας πράγματα για μένα....
Θα κάνω πρώτη μια ευχή για μένα(εγωιστικό?)

Χρόνια καλά Γιωργίτσα..:):):)