Νυχτερινή εξομολόγηση..

Βασικά έχει περάσει πολύς καιρός..
Δεν πίστευα ποτε πώς θα ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω γι'αυτο το θέμα..
Απλά σήμερα πρέπει να κοιμηθώ..και κάπου έχω την ανάγκη να γράψω όσα δεν μπορεί να χωρέσει το χαζό μου μυαλουδάκι...
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ και είχες πάψει να με επηρεάζεις..
Δεν ξέρω αν με επηρέασες ακριβώς σίγουρα όμως με προβλημάτισες μια σταλίτσα..
Ένα τυπικό τηλέφωνο...που όμως δεν ήταν κ τόσο τυπικό...
Τα θέματα που συζητήσαμε ήταν όσο δεν παιρνει άκυρα...
αλλα μου γεννήθηκε η εξής ευλογη απορία;
Γιατί οι φωνή σου έτρεμε όπως παλιά;
Γιατί η ανάσα σου ήταν βαριά και δεν μπορούσες να μιλήσεις;

Μάλλον για να μου θυμήσεις πόσα σήμαιναν όλα αυτά για μένα τότε...
Ευτυχώς εγώ προχώρησα οπότε το δικό μου τρεύλισμα κράτησε μόνο λιγα δεπτερόλεπτα...
Έδωσα ένα χαστούκι εσωτερικό στον ευατό μου και ήμουν χαλαρή...
Προσγειώθηκα στο τώρα απότομα...
Δεν σου κρύβω όμως πως για κλάσμτα δεπτεροπέπτων γύρισα πίσω...
είχα να το κάνω καιρό...
Δεν μου άρεσε και εξοργίστηκα με τον ευατό μου ακόμη κ γι'αυτό το ασυνείδητο flash back..
Αααα..αφου στον κοινωνικό σου κύκλο η φωνούλα σου είναι κατι παραπάνω απο δυνατή...και η όλη σου προσωπικότητα θεωρείται απο τις πιο δυναμικές,εμένα γιατί μου φαίνεσαι ακόμη τόσο δειλός...;;
Δεν άλλαξες μάλλον...
Ευτυχώς εσύ με βοήθησες,προχώρησα και άλλαξα...το χρωστάω σε σένα...με βοήθησες να κάνω βήματα μπροστά και να προχωράω πιο σταθερά...απλά αυτή τη φορα στηριζόμενη στα δικά μου πόδια...
Όμως τίποτα δεν μας χαρίζεται, το τίμημα ήταν να γίνω πιο καχύποπτη...ίσως να χρειαζόταν και αυτό...
Κοιτώντας απο το παράθυρο της ζωής μου το τοπίο είναι θολό..
Ο επόμενος σταθμός θα δείξει τι κέρδισα και τι έχασα...